Μολόχα
Malva sylvestris
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Επιμενίδης ο Κρής, κοιμήθηκε για πενήντα χρόνια σε ένα σπήλαιο στον Ψηλορείτη και όταν ξύπνησε, δεν αναγνώριζε τον κόσμο. Για να μην διψά και για να μην πεινά, έτρωγε μόνο μολόχα και βολβούς.
Από τότε η μολόχα έχει το ρόλο της σε διάφορες τελετές μύησης.
Οι Πυθαγόρειοι την θεωρούσαν ιερή, επειδή τα άνθη της είναι στραμμένα πάντα προς τον ουρανό, ενώ κατά τον Ιάμβλιχο, πρέπει να αποφεύγεται σαν "η πρώτη αγγελιοφόρος της συμπάθειας των ουρανών προς την Γαία".
Αναφέρεται πρώτα από τον Ησίοδο τον έβδομο αιώνα π.χ, ενώ ο Πυθαγόρας έγραφε ότι το χόρταρικό αυτό βοηθάει την σκέψη και αφήνει ελεύθερο το πνεύμα.
Ο Ιπποκράτης υποστήριζε πως "παύει τας ωδίνας" και αντιμετώπιζε με μολόχα τα οιδήματα και τις φλεγμονές, συνιστούσε το αφέψημά της εναντίον διαφόρων γυναικολογικών προβλημάτων παρασκεύαζε κολπικά υπόθετα τα οποία χρησιμοποιούσε για να διευκολύνει τον τοκετό και να μετριάσει τους πόνους.
Ο Δίφιλος ο Σίφνιος έγραψε ότι βοηθά σε περιπτώσεις ερεθισμού των νεφρών και της κύστης, είναι μαλακτική της τραχείας αρτηρίας, είναι αποχρεμπτικό και καθαρτικό φάρμακο ενω συνέστηνε το αφέψημά της για παθήσεις του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος.
Η λαϊκή ιατρική θεωρεί τη μολόχα ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά βότανα εναντίον της δυσκοιλιότητας αλλά και της φλεγμονής του λαιμού.
Ο Πλίνιος έλεγε ότι αν τρώμε μια χούφτα μολόχα τη μέρα δεν θα μας βρει καμία αρρώστια. Στο Βυζάντιο και τη Ρώμη (την αναφέρουν ο Κικέρων και ο Οράτιος), την καλλιεργούσαν ως βρώσιμο λαχανικό, ενώ αναφέρεται σε φαρμακοποϊίες του 18ου και 19ου αιώνα σε συνδυασμούς με περδικάκι, λυγαριά, γαϊδουράγκαθο, αλθαία, φασκόμηλο.
Ο Καρλομάγνος φρόντισε να καλλιεργείται μολόχα σ' όλους τους κήπους της αυτοκρατορίας.
Στα χωριά της νότιας Γαλλίας προσθέτουν στις βραστές και ψητές πατάτες, τις τρυφερές κορφές και τα φύλλα της, στην Κρήτη μαγειρεύουν τα βλαστάρια γιαχνί με κατσίκι η σαλιγκάρια και με τα φύλλα κάνουν ντολμάδες, στην Τήνο και τη Μύκονο τα τηγανίζουν με αυγά, στην Πίνδο τον καρπό της τον λένε "ψωμάκι" και τον τρώνε ωμό.
Φυτρώνει πάντα κοντά σε κατοικημένες περιοχές και αν ποτέ τη συναντήσουμε στην ερημιά, αυτό μας λέει ότι κάποτε εκεί υπήρχε κάποιο σπίτι.
Τα κορίτσια στα νησιά, με τα κλωνάρια της φτιάχνουν δακτυλίδια και βραχιολάκια για να υποδεχθούν την Άνοιξη, ενω υπάρχει πάντα στα στεφάνια της Πρωτομαγιάς
• Ευεργετική στα νοσήματα των νεφρών, του ήπατος, τις πληγές και τις φλεγμονές, η μολόχα πιστεύεται ότι θεραπεύει την επιληψία.
• Έχει ήπια καθαρτική δράση, ηρεμεί τον βήχα, βοηθάει στην αναπνοή, στο εμφύσημα ή σε περιπτώσεις δύσπνοιας.
• Η μολόχα έχει ιδιότητες αιμολυτικές, αντιβηχικές, αντιφλεγμονώδεις, αποχρεμπτικές, στυπτικές και επουλωτικές.
• Χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις εντερικών προβλημάτων, γαστρίτιδας, κολικών, κυστίτιδας, διάρροιας, καταρροής, βρογχίτιδας, λαρυγγίτιδας, πνευμονίας, δυσεντερίας, κατακράτησης ούρων, αιματουρίας, φλεγμονών της ουροδόχου κύστης, νεφρικών προβλημάτων.
• Σε διεθνείς μελέτες, έχει αναφερθεί ότι δύο με τρία φλιτζάνια έγχυμα μολόχας την ημέρα σε συνδυασμό με κομπρέσες από ζεστά φύλλα και στραγγισμένα άνθη στο στήθος το βράδυ έχουν ορατά αποτελέσματα στο εμφύσημα και σε περιπτώσεις δύσπνοιας.
• Το έγχυμα της χρησιμοποιείται εξωτερικά κατά της ουλίτιδας, των ερεθισμών του δέρματος, σε στραμπουλήγματα και μελανιές, αλλά και για ανακούφιση από τις αιμορροΐδες, σαν ποδόλουτρο για να ξεκουράζει τα κουρασμένα πόδια, να μαλακώνει τους κάλους, ανακουφίζει τα πρησμένα πόδια ειδικά αν η φλεγμονή προέρχεται από κάταγμα.
• Η κομπρέσσα από χλιαρό έγχυμα μολόχας, έχει θεαματικά αποτελέσματα στην ξηρότητα των δακρυϊκών πόρων. Ο χυμός της ανακουφίζει από τα τσιμπήματα της μέλισσας, της σφήκας και της τσουκνίδας.
Δείτε όλα μας τα βότανα εδώ